رابطه بین سبک های تربیتی والدین با سازگاری اجتماعی و حل مساله در بین دانش آموزان دبیرستانی شهر تبریز

چکیده: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین سبک های تربیتی والدین با سازگاری اجتماعی و حل مساله در بین دانش آموزان دبیرستانی شهر تبریز بود. بدین منظور 324 دانش آموز به شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. جامعه آماری پژوهش حاضر عبارت بود از تمامی دانش آموزان پسر و دختر مقطع دبیرستان که در مدارس دولتی شهر تبریز در سال تحصیلی 90-89 مشغول به تحصیل بودند. آزمودنی ها به پرسشنامه های شیوه های فرزند پروری بامریند، پرسشنامه شخصیت سنج کالیفرنیا (ctp) و مقیاس سبک حل مسأله پاسخ دادند. برای تحلیل داده-های پژوهش از روش های آمار توصیفی شامل میانگین، انحراف معیار و آمار استنباطی شامل آزمون معناداری همبستگی، رگرسیون چندگانه و آزمون تحلیل واریانس چند متغیره (manova) استفاده شد. یافته ها نشان دادند که بین سبک تربیتی اقتدار منطقی با تمامی خرده مقیاس ها و نیز نمره کل سازگاری اجتماعی رابطه مثبت معنادار (01/0>p) وجود دارد. بین سبک تربیتی مستبد با هیچ یک از مولفه های سازگاری اجتماعی رابطه معنادار وجود ندارد و در نهایت بین سبک تربیتی سهل گیر با مولفه های قالب های اجتماعی، مهارت های اجتماعی، تمایل ضد اجتماعی و نمره کل سازگاری اجتماعی رابطه منفی معنادار وجود دارد. سبک های تربیتی مقتدر و سهل گیر 38 درصد از واریانس سازگاری اجتماعی را توانستند تبیین کنند. بین سبک تربیتی اقتدار منطقی با تمامی خرده مقیاس ها و نیز نمره کل حل مسئله سازنده، رابطه مثبت معنادار (01/0>p) وجود داشت. از دیگر سو بین این سبک تربیتی با تمامی خرده مقیاس ها و نیز نمره کل حل مسئله غیر سازنده، رابطه منفی معنادار (01/0>p) وجود داشت. بین سبک تربیتی مستبد با هیچ یک ابعاد حل مسئه سازنده و یا غیر سازنده رابطه معنادار وجود نداشت و بین سبک تربیتی سهل گیر با خرده مقیاس اجتنابی و نیز نمره کل حل مسئله غیر سازنده، رابطه مثبت معنادار وجود داشت. سبک تربیتی مقتدر 26 درصد از واریانس حل مسئله سازنده و 28 درصد از واریانس حل مسئله غیر سازنده را تبیین می کند.